Warrig...

Lees, lees, lees. "Work first", sja, het klinkt best mooi.
Alleen staat bij zo ongeveer alle onderzoeksresultaten als eerste vermeld dat zoveel mensen afzien van deelname aan zo'n traject, en hoeveel bezuinigingen dat oplevert.
WF gaat uiteraard om het bieden van meer kansen aan mensen met een achterstand op de arbeidsmarkt. Vandaar dat er geen enkele differentiatie is?
Als je bijstand aanvraagt, heb je die achterstand dus, blijkbaar. En het systeem werkt, want je krijgt geen bijstand, maar een heus arbeidscontract - met andere woorden, al die uitkeringsaanvragers zijn gelijk aan het werk. Wat doen die gemeentes dat toch goed!
Ja, het is dom werk. In veel gevallen zelfs 'gesimuleerd werk'. In Utrecht zijn ze nu al dik drie maanden bezig met kleerhangers sorteren. Het zijn allemaal dezelfde, die moet je op een rek hangen, en dan? (Vriendin vroeg zich al af of ze daarna in een grote bak gegooid worden en geschud - maar ja, het zijn allemaal dezelfde hangers voor zover ik kon zien.)
Maar als je bijstand nodig denkt te hebben, heb je dus een achterstand op de arbeidsmarkt, en moet je dus nog veel leren. Waar je vacatures vindt. Hoe je een CV maakt. Hoe je elkaar steunt op de werkvloer. Dat je op tijd moet zijn. Dat je moet doorwerken. Dat je je aan de regels moet houden.

Her en der wordt opgemerkt dat het wel een beetje op een soort dwangarbeid lijkt, immers: wie niet werkt, krijgt geen geld, en heeft geen recht op een uitkering. Dus je moet wel.
Maar dat ziet men geheel verkeerd zeggen de WF-bazen.
Kijk naar hier, in Utrecht. Je hebt een contract voor 32 uur per week, en daarvoor krijg je netto zo'n 900 euro (is mij verteld). Terwijl je dus maar 24 uur echt werkt! En je krijgt 8 uur begeleiding - daar zou je normaliter voor moeten betalen, dus eigenlijk verdien je wel héél riant.
(Gehoord van deelnemers die al wat langer bezig zijn: 'Die begeleiding, daar moet je je niet teveel van voorstellen hoor.' Medewerker project: 'Je moet het zèlf doen.' Goh.)