Als ik weer heb liggen stuipen, is m'n tong aan de zijkant kapot. Ziet er nog spectaculairder uit dan het is - ik pjaad nu aj een beedjuh moejuk, maar eten is dan ook lastig. De rechterkant is gewoon rauwe biefstuk, rode bijtwonden, eromheen slaat het dan akelig wit uit, en mensen die niet zo willen geloven dat dat pijnlijk is, heb je in 2 seconden overtuigd: gewoon je tong uitsteken.
Hoe dan ook, eten is dan een beetje lastig. Alles dat scherp, zuur of erg zout is kun je niet eten want dat bijt. Alles dat erg droog is, krijg je niet weggeslikt. Iets als rijst kun je wel eten mits je er veel water bij drinkt - want die tong is ook nogal opgezwollen en waar je normaal in je mond kunt rondwoelen om ontsnapte korreltjes en stukjes te vangen en weg te vegen, lukt dat nu absoluut niet.
Tijger raakt daarvan in de war. Uiteindelijk ging ze gisteravond dan maar op haar eigen plekkie zitten, bovenop een doos met boeken. Achter me. Strak naar me kijkend. En elke keer als ik omkeek, likte ze haar bek af. Met zo'n blik in haar ogen.
Dan kun je wel zeggen dat ze een bak vol lekkere brokken heeft staan, maar nee, zij wil dat ik iets ga eten dat zij ook lekker vindt, en uiteraard dat ik haar daar ook iets van geef.
Dus misschien moet ik vanavond maar een blikje tonijn opentrekken en een salade-achtig iets maken. Wel zonder augurk helaas, dat zie ik nog niet zo zitten. Maar dan zijn de katten weer even tevreden ;-)