Tom weet het ook allemaal niet meer zo. In mensenjaren is ie achter in de vijftig, en hij wordt iets kouwelijker. Hij wil gráág dat het raam open staat, zodat ie naar binnen en naar buiten kan zoals hem goeddunkt, maar dat heeft een nadeel.
En nu ligt Tom dus niet meer op de bank te slapen, maar op het kleed, in de hoek bij de deur, strategisch achter de kast die (vanuit het raam gezien) achter de bank staat. Geheel buiten de koude luchtstroom.
En als hij naar buiten gaat en ik schuif het raam dicht, dan kan dat hem niks schelen - dat straalt ie aan alle kanten uit. Tot ik een kwartier later het raam weer openschuif: wat kan ie hard rennen, dwars door de tuin heen!